Bewust bezig zijn met herstel wordt steeds normaler, alleen nog niet voor iedereen. Mensen die het zich kunnen veroorloven gaan op retraite, naar een coach of ondernemen iets anders voor hun herstel. Maar niet iedereen heeft dat binnen handbereik. Wij willen met de Stadskamer juist een plek zijn waar iedereen kan herstellen op eigen voorwaarden. Dat hoeft niet in de trechter van de psychische zorg. Sterker nog, wij geloven dat die trechter z’n tijd heeft gehad. Het werkt niet als je het probleem laat oplopen, naar de huisarts gaat, dat die moet beslissen welke behandeling je nodig hebt en dat je dan in het circuit zit. We zien nu ook dat het niet langer haalbaar is. Zo’n beetje een derde van de Nederlanders heeft hulp nodig en het systeem barst uit z’n voegen. We moeten een ecosysteem creëren waarbij we verder kijken dan ‘het probleem’. Voor de een is een gesprek met lotgenoten voldoende, de anders heeft een praktische oplossing nodig en weer een ander kiest voor creatieve therapie. Er hoeft niets mis te zijn met een persoon, als het even niet loopt. De maatschappij is gewoon hard geworden en we moeten weer naar elkaar omkijken. We zijn opgevoed met het idee dat een specialist in de DSM kijkt en je kan zeggen wat je hebt, maar dat is lang niet altijd evidence based en gezien de wachtlijsten, werkt het ook niet altijd. Gelukkig hebben we steeds meer bewijs dat relaties, netwerk en andere vormen van samen herstellen gigantische impact kunnen hebben.